دخترم دنیز

باورش برام سخت که هفت ماه از اولین لحظه که تو را در آغوش میکشم گذشت چه عقربه های ساعت بی رحم شده اند و سریع به پیش میرند تا من برای نفس کشیدن تک تک لحظات با تو بودن  وقت کافی نداشته باشم. زمان  به سرعت میگذرد میخواهم بایستد یا لحظاتی به عقب برگردد شاید هم چند ماه به عقب برگردد تا بازهم در روز تولدت باشم بازهم در اولین آغونهاست باشم در نخستین چهار دست و پاکردنت در دلتنگی هایت برای با من بودن در خندیدن و قهقه زدنتهایت در رویش نخستین مرواریدت.   دنیزم دخترم این روزها این منم که به تو احتیاج دارم لمس دستان کوچوت بوییدن وجود تو نوازش تو همه احتیاج من همه بخشی از هستی من است من با تو بزرگ میشوم من با تو بهتر میشوم با تو صبورتر ب...